Poradnik dla osób uzależnionych od alkoholu.

W społeczeństwie panuje przekonanie, że alkohol nie tylko pobudza zmysły, lecz także pozytywnie wpływa na zakres doznań oraz możliwości seksualne. Niektórzy traktują piwo, wino czy kilka drinków jako sposób na rozluźnienie się, przełamanie nieśmiałości albo pokonanie własnych barier. Tymczasem wpływ alkoholu na życie seksualne jest bardziej skomplikowany i niestety często bardzo negatywny.

Coraz częściej badacze zastanawiają się, dlaczego jedni mogą pić alkohol bez konsekwencji, a inni uzależniają się od niego. Zazwyczaj wymieniają wiele przyczyn, dzieląc je na trzy kategorie: biologiczne, psychologiczne i społeczne. Psycholog, Jerzy Mellibruda twierdzi, że mechanizmy uzależnienia są skutkiem tego, jak alkohol oddziałuje na organizm (kwestie biologiczne) i to one, aktywowane różnymi stanami emocjonalnymi (psychologiczne) oraz czynnikami zewnętrznymi (społeczne) stanowią przyczynę patologicznego picia. Mellibruda mówi wręcz o PBS – psycho-bio-społecznym modelu uzależnienia, pokazując, że wszystkie kategorie zazwyczaj występują jednocześnie. Niemożliwe zatem, aby wskazać wyłącznie jeden powód, który spowodował alkoholizm u danej osoby.

Leczenie uzależnienia od alkoholu to długotrwały proces, który zaczyna się zawsze od pierwszego kroku, czyli uświadomienia sobie problemu. Przyznanie się do alkoholizmu przez wielu uznawane jest za przyznanie się do słabości charakteru, dlatego tak trudno zadeklarować bycie uzależnionym. Aby zrozumieć swój alkoholizm, trzeba uznać, że picie przestało być zwykłą czynnością, a zaczęło wykraczać poza ogólnie przyjętą normę.

Syndrom DDA – Dorosłe Dzieci Alkoholików, to zespół utrwalonych schematów działania, jakie dziecko wynosi z domu z problemem alkoholowym. Nazwa ta została stworzona przez samych pacjentów. Na świecie ruch DDA jest tak samo dobrze rozwinięty jak AA (Anonimowi Alkoholicy). W Polsce zaś wciąż się rozwija.

Alkoholizm to problem, który dotyczy nie tylko dorosłych, lecz niestety, coraz częściej dzieci i młodzieży. Większość młodych ludzi sięga po alkohol między 12. a 16. rokiem życia, zapewne dlatego, że wówczas zwiększa się ich poczucie niezależności. Niektórzy piją bardzo rzadko albo po spróbowaniu przez długi czas unikają alkoholu, inni korzystają z okazji i sięgają po niego raz lub kilka razy w tygodniu.

Spożywanie alkoholu w ciąży jest niebezpieczne dla wzrostu, a nawet dla życia płodu. Etanol bez problemu dostaje się do organizmu dziecka przez łożysko – już około 40 minut po wypiciu nawet niewielkiej ilości np. piwa przez matkę, stężenie alkoholu we krwi płodu będzie praktycznie takie samo, jak we krwi matki. Skutki picia w ciąży są bardzo daleko idące zarówno dla rozwoju fizycznego, jak i psychicznego dziecka, dlatego najlepiej unikać jakichkolwiek używek w okresie ciąży oraz w trakcie karmienia piersią.

Uzależnienie od alkoholu jest uznane jako przewlekła, postępująca i śmiertelna choroba, która powoduje znaczące obniżenie jakości życia osób nią dotkniętych. Walkę z nią można podjąć na różne sposoby od zastosowanie wszywki alkoholowej po terapię i uczestnictwo w grupach wsparcia.

Alkoholizm jest oficjalnie klasyfikowany w spisie chorób WHO. Chorobę tę, jak każdą inną, należy leczyć, ponieważ osoba uzależniona nie potrafi samodzielnie poradzić sobie z problemem. Przeważnie rozpoczyna się od farmakoterapii i równocześnie wprowadza psychoterapię, którą kontynuuje się do czasu wyjścia z uzależnienia.

Alkohol etylowy (etanol) jest jednym z najczęściej używanych środków odurzających. Jego nadmierne spożywanie prowadzi do upojenia alkoholowego, kaca lub do zatrucia alkoholowego. Etanol jest organicznym związkiem chemicznym, który wchodzi w skład czystego spirytusu lub wódki. Charakteryzuje się szybkim wchłanianiem z przewodu pokarmowego, nawet w ciągu kilku minut po jego spożyciu.

Alkoholizm to zaburzenie polegające na utracie kontroli nad ilością spożywanego alkoholu. Po raz pierwszy pojęcie alcoholismus chronicum wprowadził Magnus Huss w 1849 roku. Do 1956 roku alkoholizm klasyfikowany był jako zaburzenie moralne, a później dzięki pracom Elvina Mortona Jellinka – w 1956 r. – został uznany za chorobę wpisaną na listę chorób według WHO.